Ik ben eens weggelopen van een sollicitatiegesprek. Nog voordat het gesprek begonnen was.
De afspraak stond gepland om 10:00 uur en ik was er een paar minuten voor tien. Ik nam plaats in het zitje in de wat kille hal; veel glas, weinig groen. Van de vriendelijke receptioniste kreeg ik een kopje koffie.
Ik keek wat om me heen en zag door het vele glas de mensen aan het werk. Verderop in een gang stond een man te bellen. Ik zag nog niet direct voor me dat dit mijn nieuwe werkplek zou zijn, maar misschien kon het gesprek daar verandering in brengen.
De minuten tikten weg, maar nog niemand te zien. āHij weet dat je er bent, hoor!ā riep de receptioniste op een gegeven moment naar me. āZou het dan toch die bellende man zijn?ā vroeg ik me af.
Na ruim twintig minuten kwam de bellende man inderdaad naar me toe. āLoop je mee?ā was alles wat hij zei. We liepen een spreekkamer in en terwijl ik ging zitten, zei hij gehaast: āOh, ik haal nog even koffie voor mezelf.ā (de mijne was allang op, maar ja...)
Terwijl hij naar het koffieapparaat liep, ging zijn telefoon. Hij nam op. āAch,ā dacht ik nog, āeen kort telefoontje kan, hij moet toch op zān koffie wachten.ā Maar het duurde en het duurde (weer)ā¦
Hier wilde ik niet werken! Ik besloot dit de bellende man ā en eventueel toekomstig leidinggevende ā bij zijn terugkomst meteen te zeggen. Met kloppend hart zat ik op hem te wachten, maar hij kwam maar niet.
Toen liep de receptioniste langs de spreekkamer. Ik sprong op en vroeg haar de bellende man te laten weten dat ik zijn kostbare tijd niet zou verdoen, omdat het voor mij wel duidelijk was dat ik hier nooit zou gaan werken. Enigszins verbaasd nam ze de boodschap aan.
Met een glimlach op mān gezicht reed ik ruim na half elf het parkeerterrein weer af. EĆ©n van mijn kernwaarden is ārespectā. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om in een omgeving te werken waar dat zo ver te zoeken is.
Welke kernwaarde(n) heb jij?
Comments